กาลครั้งหนึ่ง แมวกับหมาจิ้งจอกออกเดินทางไปด้วยกัน ระหว่างเดินทางพวกมันก็หาเสบียงกรังไปด้วย ได้หนูหลงทางจากตรงนี้บ้าง หรือไม่ก็ไก่อ้วนพีจากตรงนั้นบ้าง พวกมันเริ่มโต้เถียงกันถึงเวลาที่เสียไปในระหว่างพักกินอาหาร และดังเช่นที่เกิดขึ้นเสมอยามเพื่อนฝูงทะเลาะกัน นั่นคือการสนทนามักบานปลายไปถึงเรื่องส่วนตัว

       "เจ้าคิดว่าเจ้าฉลาดนักละสิ ใช่ไหม" หมาจิ้งจอกพูด "เจ้าแสร้งทำเป็นรู้ดีว่าข้าใช่ไหม ไงหรือ ข้าน่ะรู้จักเล่ห์เหลี่ยมแทบทุกอย่างเชียวละ"

        "ก็ได้" เจ้าแมวโต้ "ข้ายอมรับว่าข้ามีเล่ห์เหลี่ยมเพียงอย่างเดียว แต่ข้าจะบอกให้ อย่างเดียวที่ข้ามีก็มีค่าเทียบเท่ากลอุบายนับพันของเจ้า!"

        และแล้วทันใดนั้น พวกมันก็ได้ยินเสียงเขาของนักล่าสัตว์และเสียงเห่าหอนของหมาล่าเนื้อฝูงหนึ่งใกล้เข้ามา เจ้าแมวกระโจนแผล้วขึ้นต้นไม้และซ่อนตัวท่ามกลางใบไม้ในทันที

       "นี่แหละกลโกงของข้า" มันร้องบอกหมาจิ้งจอก "ทีนี้ขอข้าชมหน่อยสิว่า เล่ห์กลของเจ้าน่ะมีค่าแค่ไหน"

         ทว่าเจ้าหมาจิ้งจอกมีแผนหลบหนีมากมายจนไม่อาจตัดสินใจได้ว่าจะลองแผนไหนก่อน มันวิ่งซิกแซกไปทางนู้นทางนี้โดยมีฝูงหมาล่าเนื้อกวดตามมาติดๆ มันทิ้งร่องรอยไว้ตามทางกลับไปกลับมา แล้ววิ่งเร็วสุดฝีเท้า มุดเข้าไปในโพรงนับไม่ถ้วน แต่ทุกหนทางล้วนไร้ความหมาย ในไม่ช้าพวกหมาล่าเนื้อก็ตามจับมันจนได้พร้อมกับมอบจุดจบให้กับเจ้าสัตว์จอมโวและเล่ห์เหลี่ยมของมันด้วย

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
สามัญสำนึกธรรมดามักมีค่ากว่าไหวพริบเล่ห์กลใดๆ

:: พุทธภาษิต ::
มาสฺสุ พาเลน สงฺคจฺฉิ อมิตฺเตเนว สพฺพทา
อย่าสมาคมกับคนพาลซึ่งเป็นดังศัตรูทุกเมื่อ

อยากรวยทางลัด มาลงทุนกับเราได้เลย #เฮียเก่ง999