แบบนี้ก็มีด้วย

             การจัดส่งเปียโนแต่ละครั้งมีรายละเอียดแตกต่างกัน หลาย ๆ ครั้งผมก็ลืมไป แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผม     จดจำได้ดีมาถึงทุกวันนี้ เหตุเพราะเจ้าของเปียโนบอกให้ผมวางเปียโนใว้หน้าบ้านไม่ต้องเอาเข้าไปข้างใน เธอบอกว่าอยากมีเปียโนใว้เล่นเวลาออกมานั่งพักผ่อนนอกบ้าน..เอากะเธอซิผมรับฟังด้วยอาการอึ้งไปชั่ว วิ....จากนั้นก็อำลาเธอกลับไปปล่อยให้เปียโนตัวนั้นเผชิญไอแดดตอนกลางวันและสะท้านลมหนาวยามคำคืนตามลำพัง....กว่าสิบปีแล้วผมยังไม่เคยลืมรอยยิ้มเศร้า ๆ จากเปียโนตัวนั้นเลย......

             .และอีกครั้งหนึ่งที่ผมส่งเปียโนให้ลูกค้า หลังจากจัดส่งได้สองสามวันผมก็โทรไปถามว่าเป็น         อย่างไรบ้าง เผื่อจะได้รับคำชมเป็นกำลังใจ... ที่ใหนได้เขากลับตอบว่าเอาไปใว้บ้านกลังใหน มุมใหน...ว่าง ๆ จะเดินไปดู...เออขอรบกวนอีกเรื่องหนึ่ง ช่วยหาแกรนด์เปียโนให้ลูกภรรยาผมด้วย...ผมฟังแล้วอึ้งไปชั่วสามวิคิดไม่ออกว่าเปียโนที่เคยส่งไปให้เป็นของภรรยาลำดับใหนแน่...จริง ๆแล้วผมก็ไม่ได้ประหลาดใจมากนักเพราะมีเรื่องที่เกินคาดคคิดกว่านี้อีก ....อย่างเช่นตลอดสิบกว่าปีที่ซื้อขายกันเขาไม่เคยต่อราคาเลย อย่างเก่งก็ถามว่าทำไมต้องราคานั้น...และครั้งสุดท้ายที่ซื้อขายกันผมยังจำได้ไม่เคยลืม  เพราะเขาถามผมว่ามันสวยสมราคาหรือเปล่า..ถ้าใช่ก็ตกลง...ผมเองจะตอบว่าใช่ออกจะเกรงใจได้แต่ให้ขอมูลพร้อมทั้งเชิญชวนให้ดูด้วยตาตัวเอง  แต่กลับถูกปฏิเสธยืนยันคำถามเดิมอีกครั้ง  ผมเองจำต้องตอบตรงกับใจว่า..ครับสวยคุ้มราคา...และนั้นเป็นประโยคสุดท้ายสำหรับการเจรจาซื้อขาย ใช้เวลาทั้งสิ้นประมาณสิบนาที คิดเฉลี่ยนาทีละหนึ่งล้านสองแสนบาทตามราคาสินค้า ....

                       ความรู้สึกขณะนั้นมันแปลกที่ผมไม่รู้สึกยินดีมากนัก  กลับบอกกับตัวเองว่า  ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับการซื้อขาย เพราะต่อไปนี้เขาจะเป็นผู้ใหญ่ที่ผมเคารพคนหนึ่งเท่านั้นหาใช่ลูกค้าอีกต่อไป.....

                                             ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

ราตรีสงัดกับวันที่รอคอย

           

             ระลอกคลื่นซัดเข้ามากระทบตัวฉันระลอกแล้วระลอกเล่า  บางครั้งกระเพื่อมแรงพอที่จะทำให้ตัวฉันโอนเอนไปมา จนกระทั้งครั้งสุดท้ายมันรุนแรงเกินกว่าต้านทานแรงคลื่นได้ ฉันถึงกับล้มทั้งยืน จมลงสู่ห้วงน้ำภายในห้องรับแขกที่เคยอยู่มานานนับสิบปี

             ความรู้สึกภาคภูมิใจ แอบทนงตัวเล็ก ๆ ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้...เคยสร้างความสุข.....รอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับทุกคนที่รายล้อมรอบข้าง...บัดนี้ความรู้สึกเหล่านั้นได้ถูกซัดหายไปกับสายน้ำยิ่งล่วงเลยสู่วันที่สิบที่ฉันนอนอยู่กับพื้น ทุกอณูแทรกซึมไปด้วยน้ำ มันยิ่งบั่นทอนความเป็นตัวตนจนแทบละลายไปเกือบสิ้น

             ฉ้นรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีเสียงดังมาทางประตูหน้าบ้าน...ใช่แล้ว.. น่าจะใช่...คงจะเป็นคุณผู้ชายกลับมาช่วย แต่เขาจะทำอย่างไรในเมื่อฉันตกอยู่ในสภาพเช่านี้

            " จะไหวหรือเปล่า ...นอนนิ่งอยู่ใต้น้ำแบบนี้ " คนถามทำสีหน้าถอดใจเล็กน้อย

            " ไหวไม่ใหวก็ต้องลอง...เพราะสิ่งนี้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตลูกสาวฉัน เธอผูกพันและรักของเธอมาก " เขาตอบแทนลูกสาวด้วยน้ำเสียงออกจะเศร้าหากยังเจือด้วยความหวัง

             จากนั้นร่างฉันได้ถูกประคองขึ้นมาพ้นเหนือน้ำ นำออกมานอกบ้านอย่างช้า ค่อย ๆ จัดวางลงบนท้ายกะบะอย่างใส่ใจ ทั้งรถและฉันเคลื่อนตัวไปข้างด้วยกรรมวิธีกู้รถน้ำท่วมโดยทืมงานมืออาชีพ

             ไออุ่นจากแสงแดดฉาบทาไปทั่วร่างฉัน ความหนาวเหน็บจากมวลน้ำค่อย ๆบรเทาลง ประกายความหวังเริ่มปรากฏเพิ่มขึ้นที่ละน้อยละน้อย

              ฉันเริ่มยิ้มได้อีกครั้งหวังว่าจะกลับมาสดใส ร่าเริง..พริ้วไหวไปตามจังหวะและท่วงทำนองเหมือนเดิม ให้สมกับความห่วงใยของสมาชิกในบ้าน โดยเฉพาะลูกสาวคนเล็ก คนที่ทั้งรักและถนอมฉันมาด้วยดีเสมอ แม้ฉันจะเป็นแค่สิ่งเล็ก ๆ ที่ถูกเรียกว่า " เปียโน "     

 

..ติดตามตอนต่อไป 

            

            " ฉันจะกลับมา...กลับมาอีกครั้ง ไม่ว่าสภาพตัวฉันจะเหมือนเดิมหรือไม่ก็ตาม...ฉันให้สัญญา"

               กลไกของเปียโนประกอบประกอบด้วยไม้ สักหลาด สปิงซึ่งล้วนไม่ถูกกับน้ำ  ชิ้นส่วนไหนพอซ่อมได้ก็ซ่อมไป  เพื่อช่วยลดค่าใช้จ่าย  ส่วนชิ้นไหนอาการหนักก็เปลี่ยนไปตามอาการ....ผมค่อย ๆ ฟื้นสภาพเปียโน เริ่มตั้งแต่ทำความสะอาด กำจัดเชื้อรา ขัดสนิม ไล่ความชื้นส่วนข้อต่อต่าง ๆ อัดส่วนปริแยกระหว่างชิ้นไม้แต่ละจุดให้กระชับแน่น จากนั้นจึงเริ่มซ่อมแซมกลไกการทำงาน เพื่อให้กลับมาทำงานได้ปกติอีกครั้ง

              " เป็นไงซ่อมเปียโนไปถึงไหน  ยังเล่นได้เหมือนเดิมหรือเปล่า " เสียงเจ้าของส่งคำถามมาตามสาย หลังจากหายไปเกือบเดือนหลังจากส่งเปียโนมาให้

             " ครับ..ใกล้เสร็จแล้วครับ แต่จะให้เหมือนเดิมคงเป็นไปยากหน่อย"  ผมตอบกลับไป พร้อมสร้างเกาะป้องกันตัวเอาไว้ก่อน ชางที่ไหนละจะกล้ารับรองเต็มร้อย

             " จะยากยังไง..ก็ต้องให้ใกล้เคียง  คุณรับช่อมก็ต้องแน่ใจว่ามันจะกลับมาใช้ได้ดี" น้ำเสียงเจ้าของเริ่มดุดันขึ้น  ผมจึงรีบตัดบทรับคำว่าจะทำให้ดีที่สุดไม่ต้องห่วง ภายในอาทิตย์หน้ามารับของได้เลย

              ในที่สุดวันเวลาที่นัดหมายได้มาถึง ผมออกจะหวิว ๆ เล็กน้อย เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะปลื้มกับเปียโนตัวโปรดอยู่หรือไม่.......

              ชายหญิงคู่หนึ่งเดินผ่านประตูบ้านเข้ามา ผมออกไปต้อนรับตามประสาเจ้าบ้านที่ดี แล้วพาเขาทั้งสองไปดูเปียโนด้านใน เขาหยุดนิ่งชั่วครู่แววตาสื่อความพอใจเล็ก ๆ และหลังจากฟังเสียงเปียโนตัวโปรดอีกครั้งหนึ่ง  รอยยิ้มก็เผยออกมาอย่างช้า ๆ  ช่วยเพิ่มบรรยากาศมิตรภาพแก่กันและกัน

               "เสียดายวันนี้ลูกสาวผมไม่ได้มา แกคงสุขใจที่ได้เล่นเปียโนตัวนี้อีกครั้ง แม้มันจะไม่เหมือนเดิมนัก"

                ผมฟังแล้วคลายความวิตกไปสิ้น แอบคิดในใจไม่ได้ว่า ผมเองก็สุขใจเหมือนกัน ตลอดวันคืนที่อยู่ร่วมกับเปียโนหลังนี้ แม้สภาพจะต่างไปจากเดิมบ้าง แต่น่าจะพร้อมคืนวามสุขให้กับทุกคนในครอบครัวอีกครั้งสมกับวันที่รอคอย..........

 

               ============================================