ราตรีสงัดกับวันที่รอคอย
ระลอกคลื่นซัดเข้ามากระทบตัวฉันระลอกแล้วระลอกเล่า บางครั้งกระเพื่อมแรงพอที่จะทำให้ตัวฉันโอนเอนไปมา จนกระทั้งครั้งสุดท้ายมันรุนแรงเกินกว่าต้านทานแรงคลื่นได้ ฉันถึงกับล้มทั้งยืน จมลงสู่ห้วงน้ำภายในห้องรับแขกที่เคยอยู่มานานนับสิบปี
ความรู้สึกภาคภูมิใจ แอบทนงตัวเล็ก ๆ ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้...เคยสร้างความสุข.....รอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับทุกคนที่รายล้อมรอบข้าง...บัดนี้ความรู้สึกเหล่านั้นได้ถูกซัดหายไปกับสายน้ำยิ่งล่วงเลยสู่วันที่สิบที่ฉันนอนอยู่กับพื้น ทุกอณูแทรกซึมไปด้วยน้ำ มันยิ่งบั่นทอนความเป็นตัวตนจนแทบละลายไปเกือบสิ้น
ฉ้นรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีเสียงดังมาทางประตูหน้าบ้าน...ใช่แล้ว.. น่าจะใช่...คงจะเป็นคุณผู้ชายกลับมาช่วย แต่เขาจะทำอย่างไรในเมื่อฉันตกอยู่ในสภาพเช่านี้
" จะไหวหรือเปล่า ...นอนนิ่งอยู่ใต้น้ำแบบนี้ " คนถามทำสีหน้าถอดใจเล็กน้อย
" ไหวไม่ใหวก็ต้องลอง...เพราะสิ่งนี้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตลูกสาวฉัน เธอผูกพันและรักของเธอมาก " เขาตอบแทนลูกสาวด้วยน้ำเสียงออกจะเศร้าหากยังเจือด้วยความหวัง
จากนั้นร่างฉันได้ถูกประคองขึ้นมาพ้นเหนือน้ำ นำออกมานอกบ้านอย่างช้า ค่อย ๆ จัดวางลงบนท้ายกะบะอย่างใส่ใจ ทั้งรถและฉันเคลื่อนตัวไปข้างด้วยกรรมวิธีกู้รถน้ำท่วมโดยทืมงานมืออาชีพ
ไออุ่นจากแสงแดดฉาบทาไปทั่วร่างฉัน ความหนาวเหน็บจากมวลน้ำค่อย ๆบรเทาลง ประกายความหวังเริ่มปรากฏเพิ่มขึ้นที่ละน้อยละน้อย
ฉันเริ่มยิ้มได้อีกครั้งหวังว่าจะกลับมาสดใส ร่าเริง..พริ้วไหวไปตามจังหวะและท่วงทำนองเหมือนเดิม ให้สมกับความห่วงใยของสมาชิกในบ้าน โดยเฉพาะลูกสาวคนเล็ก คนที่ทั้งรักและถนอมฉันมาด้วยดีเสมอ แม้ฉันจะเป็นแค่สิ่งเล็ก ๆ ที่ถูกเรียกว่า " เปียโน "
..ติดตามตอนต่อไป
" ฉันจะกลับมา...กลับมาอีกครั้ง ไม่ว่าสภาพตัวฉันจะเหมือนเดิมหรือไม่ก็ตาม...ฉันให้สัญญา"
กลไกของเปียโนประกอบประกอบด้วยไม้ สักหลาด สปิงซึ่งล้วนไม่ถูกกับน้ำ ชิ้นส่วนไหนพอซ่อมได้ก็ซ่อมไป เพื่อช่วยลดค่าใช้จ่าย ส่วนชิ้นไหนอาการหนักก็เปลี่ยนไปตามอาการ....ผมค่อย ๆ ฟื้นสภาพเปียโน เริ่มตั้งแต่ทำความสะอาด กำจัดเชื้อรา ขัดสนิม ไล่ความชื้นส่วนข้อต่อต่าง ๆ อัดส่วนปริแยกระหว่างชิ้นไม้แต่ละจุดให้กระชับแน่น จากนั้นจึงเริ่มซ่อมแซมกลไกการทำงาน เพื่อให้กลับมาทำงานได้ปกติอีกครั้ง
" เป็นไงซ่อมเปียโนไปถึงไหน ยังเล่นได้เหมือนเดิมหรือเปล่า " เสียงเจ้าของส่งคำถามมาตามสาย หลังจากหายไปเกือบเดือนหลังจากส่งเปียโนมาให้
" ครับ..ใกล้เสร็จแล้วครับ แต่จะให้เหมือนเดิมคงเป็นไปยากหน่อย" ผมตอบกลับไป พร้อมสร้างเกาะป้องกันตัวเอาไว้ก่อน ชางที่ไหนละจะกล้ารับรองเต็มร้อย
" จะยากยังไง..ก็ต้องให้ใกล้เคียง คุณรับช่อมก็ต้องแน่ใจว่ามันจะกลับมาใช้ได้ดี" น้ำเสียงเจ้าของเริ่มดุดันขึ้น ผมจึงรีบตัดบทรับคำว่าจะทำให้ดีที่สุดไม่ต้องห่วง ภายในอาทิตย์หน้ามารับของได้เลย
ในที่สุดวันเวลาที่นัดหมายได้มาถึง ผมออกจะหวิว ๆ เล็กน้อย เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะปลื้มกับเปียโนตัวโปรดอยู่หรือไม่.......
ชายหญิงคู่หนึ่งเดินผ่านประตูบ้านเข้ามา ผมออกไปต้อนรับตามประสาเจ้าบ้านที่ดี แล้วพาเขาทั้งสองไปดูเปียโนด้านใน เขาหยุดนิ่งชั่วครู่แววตาสื่อความพอใจเล็ก ๆ และหลังจากฟังเสียงเปียโนตัวโปรดอีกครั้งหนึ่ง รอยยิ้มก็เผยออกมาอย่างช้า ๆ ช่วยเพิ่มบรรยากาศมิตรภาพแก่กันและกัน
"เสียดายวันนี้ลูกสาวผมไม่ได้มา แกคงสุขใจที่ได้เล่นเปียโนตัวนี้อีกครั้ง แม้มันจะไม่เหมือนเดิมนัก"
ผมฟังแล้วคลายความวิตกไปสิ้น แอบคิดในใจไม่ได้ว่า ผมเองก็สุขใจเหมือนกัน ตลอดวันคืนที่อยู่ร่วมกับเปียโนหลังนี้ แม้สภาพจะต่างไปจากเดิมบ้าง แต่น่าจะพร้อมคืนวามสุขให้กับทุกคนในครอบครัวอีกครั้งสมกับวันที่รอคอย..........
============================================
